Łobez: urok historycznego miasta nad rzeką Regą

Tego szukamy w Łobzie

Przekonaj się, co kryje się pod najczęściej wyszukiwanymi frazami internautów, takimi jak: Łobez, praca Łobez, pogoda Łobez, weterynarz Łobez, apteka Łobez, biuro paszportowe Łobez.

Jeśli jesteś osobą, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o Łobzie, tutaj możesz przeczytać kilka słów o jego historii.

Na obszarze obecnego miasta Łobez istniała osada Słowian Pomorskich od nieznanego dawna. W XII wieku Łobez stał się warownym grodem wraz z przyłączonym do niego podgrodziem. To właśnie to podgrodzie, gdzie skoncentrowała się ludność zajmująca się rzemiosłem i handlem, oraz które pełniło funkcje administracyjne i wojskowe, było zalążkiem przyszłego miasta. Prawdopodobnie nazwa miasta jest związana z położeniem osady nad wodą, ponieważ starosłowiańskie słowo "laba" oznaczało cokolwiek płynącego lub płynnego, a "lobose" oznaczało teren bagnisty, pokryty tatarakiem (czyli łabuziem).
Najwcześniejsze zapisy pisemne datują się na dokumenty z roku 1271, w których wymienia się rycerza Wolfa Borko jako właściciela Łobza („dominus de Lobis”). Historia Łobza jest ściśle związana z rodem Borków, którzy byli panami miasta i okolic. Obszar obecnego powiatu łobeskiego wcześniej nosił nazwę powiatu Borków. Łobez uzyskał prawa miejskie jako jedno z pierwszych miast na Pomorzu Zachodnim. Prawdopodobnie miasto zostało założone przed rokiem 1295 za sprawą księcia Barnima I, ale dokładna data nie jest znana, ponieważ brak jest zachowanego dokumentu lokacyjnego. Niemniej jednak po roku 1295 Łobez jest już wymieniany jako miasto (civitas). W 1348 r. Łobez otrzymał potwierdzenie praw miejskich według prawa lubeckiego. Mieszkańcy miasta wybierali swojego burmistrza, radę miejską i sędziów; mieli również prawo do połowu ryb, polowania i wyrębu drzew. Miasto posiadało swój herb, zaczerpnięty od rodu Borków, przedstawiający koronowanego wilka, a także swoją pieczęć i skarbiec. W 1369 r. burmistrz miasta oraz rada miejska uznawali Borków za swoich zwierzchników, a Borkowie określali siebie mianem panów ziemi łobeskiej. W roku 1400 potwierdzili oni wcześniej nadane miastu przywileje w dokumencie, który określał granice miasta, jego pola i pastwiska. Cytat z dokumentu brzmi: „...my, wszyscy niżej podpisani Borkowie, zarówno żyjący obecnie, jak i nasi przyszli potomkowie, z szacunkiem udzielamy naszemu miastu Łobez przywileju i wolności, które są szczegółowo opisane w tym dokumencie...”.
Centralnym punktem Łobza był plac o kształcie czworoboku, pełniący rolę rynku, na którym usytuowany był budynek ratusza w środku. Z rynku rozchodziły się cztery główne ulice w różnych kierunkach. W XIV wieku miasto zostało otoczone solidnym murem obronnym, który przetrwał aż do XVIII wieku. Dostęp do miasta umożliwiały dwie bramy. W bliskim sąsiedztwie rynku wzniesiono początkowo drewniany kościół, lecz w XV wieku zastąpiono go kamienną i ceglaną konstrukcją. Około roku 1640 Łobez otrzymał uprawnienia sądowe. W celu umocnienia swojej władzy nad sąsiednimi ziemiami rodzina Borków zbudowała już w XIII wieku zamek w Łobzie. Niestety, spłonął on w wyniku pożaru w 1670 r. i nie został ponownie odbudowany. Pozostałości ruin zostały usunięte w 1832 r. Od XVI wieku w mieście funkcjonował szpital św. Jerzego, prowadzony pod nadzorem duchowieństwa i ulokowany w okolicach Bramy Gryfickiej. Inicjatorem tego szpitala również była rodzina Borków. W XVI wieku rozpoczęto również utwardzanie nawierzchni ulic w Łobzie. Istniał również urząd kata.
Dla mieszkańców Łobza szczególnie bolesne były okresy wojen. Miasto wielokrotnie było zajmowane przez obce wojska, co za każdym razem prowadziło do zniszczeń i grabieży. Dodatkowo kilka pożarów oraz epidemie znacznie osłabiły populację. W roku 1648 na mocy traktatu westfalskiego Księstwo Zachodniopomorskie zostało zlikwidowane, a Łobez przeszedł pod panowanie Brandenburgii. Od XVII wieku miasto rozpoczęło proces ekspansji, aż w roku 1782 miało już ponad 220 domów. W czasie wojen napoleońskich 7 listopada 1806 r. do miasta przybyły cztery szwadrony francuskich huzarów. W tym samym okresie w Łobzie stacjonował także XII francuski pułk kirasjerów. Przez cały swój okres istnienia Łobez pełnił rolę centrum usługowego dla okolicznych terenów, obejmując rolnictwo, handel i rzemiosło, a te funkcje utrzymują się do dzisiaj. Lokalnie opartych na dostępnych surowcach, takich jak krochmalnia, młyn, mleczarnia, gorzelnia i cegielnia, powstało też kilka zakładów przemysłowych. W 1859 r. wybudowano linię kolejową między Stargardem a Koszalinem, co znacząco pobudziło gospodarkę miasta. W końcu XIX i na początku XX wieku wielu Polaków sezonowo pracowało na okolicznych gospodarstwach rolnych.
W trakcie II wojny światowej całe serce miasta uległo zniszczeniu – zniszczenia objęły 60% budynków, w tym mieszkalne domy, warsztaty rzemieślnicze, dworzec kolejowy, kościół i ratusz. 3 marca 1945 r. miasto zostało opanowane przez I Armię Pancerną Frontu Białoruskiego. Wtedy rozpoczęto osadzanie ludności na Ziemi Łobeskiej pochodzącej z różnych obszarów przedwojennej Polski. Współcześnie Łobez spełnia rolę centralnego miasta powiatowego.

Zajrzyj po więcej informacji od Twojego Miasta!

Fakty
Pogoda
Dane statystyczne